‘De reis is het doel’; mijn slogan tijdens deze reis
en ook:
De ziel gaat te voet.
Een Indiaanse wijsheid.
Met deze wijsheden ging ik naar de Camino Francés in Noord-Spanje.
Ik wilde graag eens alleen op vakantie gaan, zonder gezin en op zoek naar wie ik ben als ik helemaal alleen op reis ga.
Mijn reisdoel werd de camino; een voettocht van Saint Jean Pied de Port naar Santiago de Compostela.
De Camino Francés is de drukste route en dit leek mij dan ook de veiligste route om om mijn avontuur aan te gaan.
Ik ben wel eerder op reis geweest.
Lang geleden, toen ik 21 jaar was, ging ik een half jaar naar Azië.
Maar toen ging ik niet alleen.
Destijds had ik een advertentie in de Volkskrant geplaatst om een reisgenoot te zoeken.
Anja reageerde en samen hebben we gereisd door Azië in 1991. Alweer lang geleden inmiddels.
Op een later moment, tijdens deze reis kwam mijn partner Paul naar Azië, nadat hij zijn studie had afgerond.
Ik had hem net voordat ik vertrok leren kennen….
Inmiddels zijn Paul en ik nog steeds samen, ruim 32 jaar, met 3 volwassen kinderen.
Nu is het tijd om alsnog mijn lang gekoesterde wens om alleen op reis te gaan in vervulling te laten gaan.
Op 30 april ’23 is het zover.
Ik vertrek met het vliegtuig naar de Camino, voor de duur van 2 weken, want laten we vooral voorzichtig beginnen.
Ik wandel de eerste dag, op 1 mei, vanuit St. Jean over de zogenaamde ‘Napoleon-route’.
Het blijkt zo druk te zijn, dat er geen plaats is voor mij in de herberg in Roncesvalles in Noord-Spanje.
Dit betekent doorlopen naar een volgende herberg.
Aan het eind van deze eerste dag heb ik 55.000 stappen gezet.
Ik ben helemaal kapot en de volgende dag besluit ik een rustdag te nemen.
Daarna ga ik weer verder, ik ben weer uitgerust.
Ik loop door naar Zubiri, een prachtige tocht, door bossen en als eindstuk een lang stenen pad dat voortdurend omlaag gaat, dit vind ik als een van de weinigen heerlijk! Ik houd enorm van afdalen, raak in de flow en spring van steen naar steen.
Het weer is ook nog eens helemaal top: lekker warm en korte broeken weer.
Ik heb het helemaal naar mijn zin en al rond 12 uur ben ik in Zubiri.
Gelukkig is er een herberg vrij voor mij!
Onderweg ontmoet ik hele fijne mensen en dat maakt het allemaal nog leuker.
Ik voel me gelukkig helemaal niet alleen en besluit een ‘camino-playlist’ te maken van alle muziek die ik onderweg hoor of die mensen leuk vinden.
Mijn lijflied van David Bowie: ‘Heroes’ is het eerste nummer van mijn playlist.
Na Zubiri ga ik verder richting Pamplona, de stad van de ‘stierenrennen’.
Een prachtige stad, waar ik veel pelgrims (want zo heten wij, blijkt inmiddels) opnieuw ontmoet.
Hier heb ik een fantastische avond met mijn ‘caminovrienden’.
Daarna weer verder, ik ontmoet (weer) vele pelgrims.
Wat is het mooi om zo te wandelen.
Onderweg overdenk ik mijn leven.
Ik ben blij dat ik mijn certificaat voor Senior Practitioner heb behaald.
Ik voel me voldaan, ik ben beloond voor het werk dat ik in de afgelopen jaren heb verricht.
Ik ben nu een NOBCO/EMCC Senior Coach.
Ik voel dat me dit rust geeft.
Ook voel ik me trots en gewaardeerd.
Dit heb ik behaald!
Ik loop ondertussen lekker door.
Wat een fijn gevoel geeft dit.
De hele dag lopen, zonder iets te moeten of te vinden, soms leuk, soms vermoeiend.
Tijdens mijn wandeling moet ik vooral denken aan op tijd eten… anders gaat het niet meer zo goed met mij.
Alleen…. wel merk ik dat deze route erg druk is.
Leuk, want ik voel me helemaal niet alleen, maar ook….het is lastig om bij mezelf te blijven.
Heb ik dit ook niet als ik werk vraag ik mezelf al lopende af?
Dan ontmoet ik ook soms zoveel mensen, dat hierdoor mijn energie eerst stijgt, maar later ook weleens iets te snel daalt.
Ik kom mezelf duidelijk tegen.
Ik besluit me meer op mezelf te gaan richten.
Ik loop alleen.
Als ik aankom in de herberg heb ik weer meer contact met andere pelgrims.
Dit voelt beter.
Een afwisseling van alleen zijn en samen zijn geeft mij meer energie.
Deze ervaring neem ik van deze reis mee naar huis.
Een avontuur.
Alleen én samen; dat werkt voor mij.
Ook vergt de fysieke belasting zijn tol.
Ik krijg blaren en wordt helaas verkouden.
Dit neemt mij meer in beslag, dan ik zou willen.
Ik besluit om met de bus verder te gaan en mijn laatste weekend van 15 mei in Burgos af te ronden.
Dit is een prachtige stad met een fantastische kathedraal.
En wat schetst mijn verbazing?
Alle, voor mij bekende pelgrims zie ik weer terug in Burgos.
Een heel fijn weerzien!
In korte tijd heb ik vrienden gemaakt.
Dit geeft een fijn gevoel.
Ook schaam ik mij, je gaat toch niet met de bus?
Wat blijkt? Er zijn velen die dit ook hebben gedaan, niemand vindt dit erg.
Ik besluit om ook dit maar weer los te laten. Dit voelt goed.
Ik heb behoefte om meer te rusten en dat doe ik dan ook.
Omdat ik twee weken geboekt heb ga ik zo weer naar huis.
Ik heb nog 3 mooie dagen in Burgos en ga moe, maar voldaan terug.
Ik heb een fantastische ervaring meegemaakt, die zeker naar meer smaakt!
Ervaren is zo belangrijk!
Je kunt iets 100 keer bedenken, maar door te doen, ervaar je hoe dit echt voelt.
Uiteraard is deze ervaring voor iedereen anders.
En wat ik vooral nu zie?
Wat ik allemaal wél heb en hoe moeiteloos mijn leven is.
Een fijne ontdekking.
Ik geniet met volle teugen van mijn leven in Nederland.
Mijn missie is om te leven met LEV:
Leef vanuit jouw persoonlijk Leiderschap, Energie en Vertrouwen.
Dat wens ik mezelf én jou toe!
Mijn vraag aan jou is dan ook;
Welke ervaringen wil jij gaan opdoen?